Vrijeme igre (II)

Na dvadesetak minuta hoda duz obale ispod moje roditeljske kuce, nalazilo se jedino planirano, ali veoma malo igraliste za djecu. Izgledalo je dosta neugledno – metalne konstrukcije, izjedene od korozije, iskrivljene i polomljene sipke, nisu bile niti malo atraktivne za nas djecu. O svim tim spravama, od ljuljacke, do metalnih konstrukcija za penjanje i vrteske, tada se nije vodilo racuna da se redovno kontrolisu na ispravnost i sigurnost za djecu.

 

Ipak, kao nase igraliste sluzile su druge povrsine u gradu, kao i ulice u nasem komsiluku. Imali smo slobodu kretanja, bez budnih ociju roditelja, jer su veca djeca pazila na manju. A i putevi kojima su prolazili automobili bili su prilicno udaljeni od nasih kuca, te tako ususkani u mirne kvartove.

 

Sasvim druga slika pruzala se na igralistima u Becu kada sam pocela da upoznajem taj grad i sa te strane.

 

Igralista za djecu, popularno zvani parkovi, izgradjeni su veoma gusto, na par blokova zgrada po jedan park. Ogradjeni su visokom ogradom, uz koju su posadjena mnogobrojna stabla. Unutrasnjost tih parkova podijeljena je na prostor za djecu razlicitih uzrasta, koji su jedni od drugih opet odvojeni ogradicom.

 

U prostoru za sasvim malu djecu, do 5-6 godina, obavezno se nalazi boks sa pijeskom, u kojem djeca mogu praviti figure od pijeska sluzeci se svojim kanticama, lopaticama, kalupima i ostalim interesantnim  priborom za pijesak.

Pored toga, tu se nalazi mali tobogan, niske klackalice za dvoje djece ili za jedno na federe u obliku raznih zivotinja i jos mnogo drugih, interesantnih konstrukcija.

 

Za nesto vecu djecu, postoje razne visoke mreze za penjanje, veci tobogani, sa razlicitim mogucnostima penjanja na njih, pomocu konopca ili sitnih ispupcenja na strmoj dasci kao za vjezbanje planinarenja. Tu su jos ljuljacke od gume ili pletene ogromne korbe u kojima se djeca takodjer mogu ljuljati.

 

Djecaci koji vole igrati fudbal ili kosarku, to mogu raditi u takozvanim „kavezima“, igraliste unutar parka ogradjeno visokom zicom kako lopta ne bi presla van terena.

 

U svakom od parkova nalaze se i cesme sa pijacom vodom.

 

Iako na svakom ulazu u park stoji tabla da nije dozvoljen prilaz za pse, mnogi vlasnici pasa se ne pridrzavaju toga. Tako  je cesto dolazilo do sukoba roditelja i vlasnika pasa, sto zbog straha da ne ozljede djecu, sto zbog izmeta kojim su prljali pijesak u kojem su se djeca igrala. To se s vremenom promijenilo jer su se  u parkovima ogradjivale  zone za pse, gdje su se ti ljubimci mogli bez korpe i uzice neometano igrati i izbacivati izmet.

 

Ja sam sa svojom djecom dok su bili sasvim mali svakodnevno dolazila u park, kako bi energiju koja se skupljala tokom dugih zimskih dana u cetiri zida stana mogli istrositi i druziti se sa ostalom djecom. Priprema za park licila bi na odlazak na izlete, jer su se ruksaci punili raznim grickalicama, sokicima, vodom, maramicama, rezervnom robom i slicno.

 

Zbog straha da djeca ne bi istrcavala na kolovoz odmah po izlasku iz zgrade, a i da im se za vrijeme boravka u parku ne bi sto dogodilo, majke su uz djecu cijelo vrijeme i ne bi ih ispustale  iz vida. Cesto je to islo na racun nespremljenog rucka ili neuradjenih ostalih kucanskih poslova. Drugacije nije moglo – djeca su trazila svoje.

Mnoga prijateljstva izmedju majki kao i izmedju djece sticana su po tim parkovima, pa bi se nerijetko nastavljala i kasnije.

 

S jedne strane, bilo mi je uvijek zao sto su moja i ostala djeca bila ogranicena i nekako zatvorena u tim parkovima, za razliku od mene kada sam bila dijete, ali opet je dobro sto su imali mogucnost koristiti te razlicite sprave na kojima su mogli razvijati motoriku i druziti se sa svojim vrsnjacima na otvorenom.

 

Pozitivno je i to, vezano za becke parkove, sto postoji posebna sluzba u sklopu gradskog magistralnog odjela za zelene povrsine, koji redovno kontrolisu ispravnost sprava na igralistima. Jednako tako se redovno ciste i dopunjuju novijim, interesantnijim spravama.

 

Razmisljajuci tako o godinama koje su iza mene, ne samo da su miljama daleko dani moga djetinjstva, vec i dani kad su moja (starija) djeca trckarala po parku…